cha cha chá chino "grand cru"

Buscando con google 'china cha cha cha' para acceder a este Blogg, atopéi o seguinte videoclipe




Procedencia video: http://toaspern.wordpress.com/2009/03/02/como-para-un-cha-cha-cha/
http://toaspern.wordpress.com/

En:

http://www.lavozdegalicia.es/opinion/2009/11/20/0003_8119243.htm?idioma=galego
podemos ler:

Obama en China : a «hegemoneda»

Albino Prada

Data de publicación: Venres 20 de novembro de 2009

Nestes meses que levamos de Gran Depresión non é infrecuente ler análise que, máis aló da burbulla inmobiliaria e dos excesos de titularización de hipotécalas lixo, sitúan o seu epicentro no feito de que EE.?UU. viría capturando boa parte do aforro mundial (singularmente asiático). Así vivirían nas últimas décadas por encima das súas posibilidades reais.
Exposto así, o colapso do 2008 decantaría o dilema sobre quen se derrubaría antes: se a burbulla de consumo norteamericano ou ben o dólar como divisa de reserva mundial (hegemoneda). A perda continuada de capacidade produtiva (Ford, GM...) da primeira economía mundial traduciríase nun déficit comercial galopante, máis un déficit orzamentario crónico, que só atoparían solución na posibilidade de atraer préstamos ilimitados a un custo moi baixo. Préstamos que, ademais, lonxe de investir usaríanse para o seu consumo. O que fai moi improbable a súa solvencia futura para soster indefinidamente tal dinámica.
O seu prestamista maior (con máis de dous billóns de dólares) sería a China comunista do yuan, que coa localización de miles de empresas occidentais e co seu xigantesco mercado xeraría pingües ganancias para investidores sobre a base dun superávit comercial galopante. Empresas que alimentarían o imperio dos centros comerciais de Occidente. Cos recursos así obtidos eles serían os primeiros interesados en non forzar a bancarrota dos seus debedor; investirían en divísaa dólar e no Tesouro norteamericano. Evitarían así, de paso, a revalorización da súa divisa e unha inflación interna que laminase tal éxito comercial, ademais de protexerse con xigantescas reservas de divisas ante eventuais fugas de capitais como as dos noventa.
Así as cousas, o imperio da hegemoneda está a actuar como cabería esperar: devaluando a súa moeda. Con iso conseguiría estimular as súas exportacións, dificultar algo as importacións e reducir o valor real da súa xigantesca débeda externa. No entanto, tal depreciación non parece que sexa suficiente para levantar cabeza, e por iso analistas como P. Krugman reclaman forzar unha revaluación do yuan respecto do dólar (como xa sucede co euro) para que China non lles roube aos americanos os seus postos de traballo». Nada se di dos negocios das compañías americanas en Asia.
Fronte a esta terapia, China (xunto a Xapón, a India ou Brasil) expoñen a creación dun novo activo internacional de reserva que substitúa á vella hegemoneda, o dólar. E nisto traballa outro premio Nobel de Economía por encargo da ONU. Creo que a hegemoneda é unha disxuntiva de fondo para o mundo do século XXI.